Εσύ απήργησες;

Εσύ απήργησες;

Εγώ απήργησα. Στο δικό σου το σχολείο; Στο δικό μου μπήκαν μόνο ελάχιστοι (το 6%) καθηγητές μέσα, καινούριοι, νέοι, καλοντυμένοι, με μικρά παιδιά, παράξενο δεν είναι; Συνάδελφοι που είχαν να απεργήσουν από δε θυμάμαι πότε απήργησαν, συνάδελφοι που ζορίζονται οικονομικά απήργησαν και οι νέοι συνάδελφοι, αυτοί με τα παιδιά, αυτοί που θα εισπράξουν όλη την αναλγησία των ημερών, μπήκαν να κάνουν μάθημα. Να αισθάνονται άραγε ότι κάνουν καλό στα παιδιά τους έτσι; Ποιος ξέρει;  Δεν μιλάνε κιόλας. Σαν να μην τους αφορά αυτό που γίνεται γύρω τους. Σαν να μην βλέπουν, να μην ακούν.

Κι εμείς απέξω να βάζουμε πανό, να φτιάχνουμε πλακάτ για να κατεβούμε στην πορεία, με μια αίσθηση ότι η κατάσταση είναι κρίσιμη, ότι έχουμε να παλέψουμε ένα τέρας, που ή θα το φάμε, ή θα μας φάει.

Και οι γονείς μαζί μας, ψήφισμα συμπαράστασης ήθελαν να βγάλουν στη συνέλευση που κάναμε για να τους ενημερώσουμε. Δημοκρατία έχουμε θα μου πεις, ο καθένας αποφασίζει για τη στάση που θα κρατήσει.

Γιατί όμως όταν μιλάμε για τις αποφάσεις της κυβέρνησης η απάντηση είναι ότι οφείλουμε να υπακούμε στις αποφάσεις μια και την εξέλεξε η πλειοψηφία(;) ενώ όταν μιλάμε για αποφάσεις των συλλόγων η δημοκρατία επιβάλλει το καθένας κι απάνω του;

Εκεί δεν οφείλουμε να υπακούμε στις αποφάσεις της πλειοψηφίας;

Αν κερδίσουμε θα κερδίσουμε όλοι, ενώ αν χάσουμε θα χάσουμε μόνο οι απεργοί. Θα μου πεις ο άλλος δεν έχει να φάει, που λέει ο λόγος.

Μα αυτό είναι το πρόβλημα.

Ότι αν συνεχίσει αυτή η κατάσταση, αύριο δεν θα έχει να φάει ούτε αυτός ούτε εγώ ούτε τα παιδιά μας  ΚΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ. Δεν είδα ποτέ να κατεβαίνουν σε απεργία οι πλούσιοι, οι εφοπλιστές, οι εργοστασιάρχες. Αυτοί που είχαν λίγα απεργούσαν πάντα και τα ταμεία αλληλοβοήθειας για αυτό το λόγο δημιουργούνται. Τι να τους πω, που αισθάνομαι ότι έχουν ειπωθεί τα πάντα; Στέκω απέναντι και τους κοιτώ και βλέπω να κρατάνε ένα όπλο και να το στρέφουν πάνω μας, με μάτια αδιάφορα, ψυχρά, χωρίς φόβο και πάθος. Δεν είμαι κομματόσκυλο αγαπητοί συνάδελφοι, δεν θέλω να γίνω κυβέρνηση, δεν θέλω να βολευτώ. Βλέπω να σκληραίνει ο κόσμος γύρω μου και σκέφτομαι το παιδί μου σε τι κόσμο θα μεγαλώσει και δεν θέλω, δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια και τα αυτιά μου και να μπω να κάνω μάθημα.

Θέλω να φωνάξω σε όλους ΞΥΠΝΗΣΤΕ μας κλέβουν τις ζωές.

Αυτά τα παιδιά που διδάσκετε να προσπαθούν και να διαβάζουν και η ζωή τους θα γίνει καλύτερη τα εξαπατάτε και το ξέρετε.

Δεν θα γίνει καλύτερη η ζωή τους έτσι, δεν θα καταφέρουν ποτέ να ξεφύγουν από το μέλλον που τους ετοιμάζουν αν δεν σηκώσουμε το κεφάλι, αν δεν διεκδικήσουμε όλοι μαζί  αυτά που κάθε κράτος οφείλει να παρέχει στους πολίτες του.

Το δικαίωμα σε παιδεία , σε υγεία, σε πρόνοια, σε εργασία, σε ασφάλεια.

Και να το διεκδικήσουμε επίμονα κι ανυποχώρητα και με απεργίες και με μαζικές αναλήψεις μετρητών (εδώ γελάνε), και με συλλογές υπογραφών, και με καθιστικές διαμαρτυρίες, και με όρθιες διαμαρτυρίες και με όσους τρόπους μπορούμε να σκεφτούμε, γιατί δεν πάει άλλο.

Ένα από τα ωραιότερα συνθήματα:

Μας φαίνονται μεγάλοι γιατί είμαστε σκυφτοί,

ΣΗΚΩΣΤΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΝΑ ΣΚΥΨΟΥΝΕ ΑΥΤΟΙ

ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ

Διαβάστε περισσότερα: http://www.alfavita.gr/arthron/%CE%B5%CF%83%CF%8D-%CE%B1%CF%80%CE%AE%CF%81%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%AE%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B7#ixzz2f5WDpuF3
Follow us: @alfavita on Twitter | alfavita.gr on Facebook