Αθήνα, 26-10-2016
Αριθμ. Δ.Τ.: 012
Άμυνα κρατερά επί των θέσεών μας μέχρις εσχάτων
Στις 28 Οκτωβρίου 1940, ο Φασισμός ζήτησε από την Ελλάδα «..το δικαίωμα να καταλάβει δια των ενόπλων αυτής δυνάμεων …ορισμένα στρατηγικά σημεία του ελληνικού εδάφους.… Τα στρατεύματα ταύτα δεν παρουσιάζονται ως εχθροί του ελληνικού λαού και η Ιταλική Κυβέρνησις δεν προτίθεται ποσώς,
δια της προσωρινής κατοχής στρατηγικών τινών σημείων… να θίξει
οπωσδήποτε την κυριαρχίαν και την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος. Η Ιταλική
Κυβέρνησις ζητεί από την Ελληνικήν Κυβέρνησιν όπως δώσει αυθωρεί… τας
αναγκαίας διαταγάς ίνα η κατοχή αύτη δυνηθεί να πραγματοποιηθεί κατά ειρηνικόν τρόπον…» (απόσπασμα από τη «διακοίνωση-τελεσίγραφο» του Ιταλού πρεσβευτή Εμμανουέλε Γκράτσι).
Alors, c’est la guerre: «Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμος» ήταν η απάντηση του Μεταξά στο τελεσίγραφο.
Ο Μεταξάς, αν και δικτάτορας, απάντησε « ΟΧΙ ». Το ΟΧΙ που πήγαζε από τη βούληση σύσσωμου του Ελληνικού Λαού.
Σήμερα «γιορτάζουμε» την επέτειο του «ΟΧΙ», σε μια χώρα:
- που έχει δεχθεί ένα νέο «τελεσίγραφο» (από τους δανειστές της αυτή τη φορά),
- που έχει εκχωρήσει «ορισμένα στρατηγικά σημεία του ελληνικού εδάφους»,
- και όλα αυτά «κατά ειρηνικόν τρόπον»,
- από «δυνάμεις» που «δεν παρουσιάζονται ως εχθροί του ελληνικού λαού».
Η επέτειος του «ΟΧΙ» γιορτάστηκε για πρώτη φορά στα χρόνια της Κατοχής, το 1941,
στον προαύλιο χώρο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο καθηγητής Κωνσταντίνος
Τσάτσος (μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας) αρνήθηκε να κάνει μάθημα
εκείνη την ημέρα, με αποτέλεσμα να απολυθεί από το Πανεπιστήμιο. Το 1942, ο εορτασμός έγινε στην Πλατεία Συντάγματος με πρωτοβουλία των οργανώσεων ΕΠΟΝ και ΠΕΑΝ. Σύμφωνα με τον Ηλία Βενέζη, το 1943
η επέτειος γιορτάστηκε στο κτίριο της Εθνικής Τράπεζας στην πλατεία
Κοτζιά. Κατέφθασαν όμως οι Γερμανοί, που είχαν πλέον την ευθύνη της
αστυνόμευσης, υποχρέωσαν όσους συμμετείχαν να σταθούν με τα χέρια ψηλά
μέχρι το βράδυ, ενώ έστειλαν περίπου είκοσι από τους συμμετέχοντες σε
στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κάποιοι δεν επέστρεψαν ποτέ…
Η …«ειρήνη» στη Χώρα μπορούσε να
διασφαλιστεί με …«μικρές παραχωρήσεις» προς τις χώρες του Φασιστικού
Άξονα: «μερικά εδάφη» μέχρι την Πρέβεζα στους Ιταλούς και «ολίγη»
Μακεδονία και Θράκη στους Βουλγάρους… Ο Καγκελάριος της Γερμανίας
Αδόλφος Χίτλερ, «ως εραστής του ελληνικού πνεύματος», ζήτησε μόνο αυτά !
Ο Μεταξάς αρνήθηκε, αν και «ομοϊδεάτης» του. Ο Λαός ξεσηκώθηκε με
ενθουσιασμό σε ένα «παράλογο» αγώνα, στα βουνά της Αλβανίας και στα
οχυρά του Ρούπελ, που από χρόνια κατασκεύαζε μυστικά ο Μεταξάς,
προετοιμάζοντας έγκαιρα τη χώρα να αποκρούσει τις ορέξεις των «φίλων»
του…
Η σύγκριση του τότε και του τώρα, μόνο θλίψη και απελπισία προκαλεί.
Η δική τους καγκελάριος,
Οι δικοί μας πρωθυπουργοί,
Οι «εταίροι»,
Η δημόσια περιουσία, γη, αεροδρόμια, λιμάνια, δίκτυα, υποδομές, φυσικοί πόροι, ορυκτός πλούτος, που … «αξιοποιούνται» κοψοχρονιάς.
Η χωρίς όρους παράδοσή τους, που από χρόνια μυστικά προετοιμαζόταν…
Ο Λαός που επιτέλους «σωφρονίστηκε» να επιδιώκει το εφικτό κι όχι το «παράλογο», την ατομική καλοπέραση κι όχι το συλλογικό συμφέρον.
Την Ελλάδα σήμερα δεν την κυβερνά ούτε η συγκυβέρνηση, ούτε η Τρόικα. Την κυβερνά ο ΦΟΒΟΣ !! Ένας Φόβος που δεν γνώριζαν οι αγωνιστές του 1940…
Το σημερινό μας ΟΧΙ, πρέπει να ξεκινήσει από τις συνειδήσεις.
ΟΧΙ στο Φόβο !
Τα «νούμερα» ΗΤΑΝ και ΕΙΝΑΙ συντριπτικά εναντίον μας. Και το ’40 και σήμερα !
Το δίδαγμα όμως του ’40 είναι οτι τα «νούμερα» αυτά μηδενίζονται μπροστά σε ένα αποφασισμένο λαό που δε γνωρίζει Φόβο.
Κι ο Φόβος εξοβελίζεται μόνο με τη Γνώση και την Παιδεία !
Και Φόβο δεν μπορεί να νοιώθει αυτός που του τα έχουν πάρει ΟΛΑ!
Αυτός που δεν έχει πια τίποτε να χάσει, εκτός από την Ψυχή του…
Σε αυτή την Ψυχή, την ελεύθερη, αδούλωτη, ατρόμητη ελληνική Ψυχή του ’40, σε αυτήν έχουν στοχεύσει και ΑΥΤΗ είναι που ΔΕ ΘΑ ΤΟΥΣ ΤΗ ΧΑΡΙΣΟΥΜΕ !!
……Νικούμε. Νικούμε.
Πάντα νικάει το δίκιο!
Μια μέρα θα νικήσει ο άνθρωπος.
Μια μέρα η λευτεριά θα νικήσει τον πόλεμο.
Μια μέρα θα νικήσουμε για πάντα.
Αθήνα, Νοέμβριος 1940, Γιάννης Ρίτσος
Από το Διοικητικό Συμβούλιο της Ο.Λ.Τ.Ε.Ε.
